19e zondag door het jaar C

 

In mijn jonge jaren verzamelde ik van alles en nog wat. Een periode waren het steentjes. Als ik dan ging wandelen en een mooi exemplaar vond, sjouwde ik deze met mij mee. Het was dan een bijzondere schat die later in mijn kamertje een plek vond. De kleine verzameling is op een gegeven moment verdwenen. Het was dan ook geen echte schat voor mij, maar gewoon iets dat tijdelijk leuk was. Allemaal hebben we iets wat voor ons belangrijk is. Iets dat je als een schat, als rijkdom beschouwt. Dit kan een object zijn, maar misschien ook wel familie, gezondheid, mooie reizen maken. Iets waar je niet zonder zou kunnen, wat blijvende vreugde schenkt. 

Jezus vraagt ons er ook naar: wat is jouw schat? Waar gaat je hart het meest naar uit? Hij zegt: “Waar je schat is, daar zal ook je hart zijn.” En dan gaat Hij nog een stap verder: Hij nodigt ons uit om onze schat niet hier op aarde te verzamelen, maar in de hemel. Want zo leiden we een leven met God. Zo’n leven vraagt ook iets van ons. Om dit te duiden spreekt Jezus met beelden. Hij gebruikt situaties die we allemaal verstaan. Vandaag gebruikt Hij het beeld van een meester die onverwachts thuiskomt. Hij waarschuwt: wees waakzaam, want je weet niet wanneer Hij voor de deur staat. Dit kan voelen als een soort: “Big Brother is watching you!” Maar eigenlijk is het vooral een uitnodiging tot een levenshouding van alertheid en vertrouwen. We mogen Gods liefde ontvangen door liefdevol te leven.

Dat is de grootste schat die wij kunnen verzamelen. Alles wat wij doen, krijgt licht in die belofte. We hoeven niet te handelen vanuit angst voor het oordeel. We mogen leven vanuit het vertrouwen dat wij Gods geliefde kinderen zijn. Die vreugde is de toetssteen voor ons leven. Daar mogen we al ons doen en laten aan spiegelen.

Het klinkt als het motto van ons bisdom: “Alles wordt helder in het Licht.” Dit is een uitspraak van de heilige Laurentius, wiens feestdag we vandaag vieren. Laurentius was een diaken in Rome in de derde eeuw. Hij droeg verantwoordelijkheid voor de schatten van de Kerk. Onder de keizer namen de christenvervolgingen toe. Hij bepaalde dat hogere christelijke geestelijken die weigerden aan de staatsgoden te offeren, de doodstraf moesten krijgen. De paus en zijn diakens werden gearresteerd en de keizer had het gemunt op het kerkelijk bezit. Dat wilde hij wel hebben. Hij stelde Laurentius voor een ultimatum: hij zou zijn leven sparen als Laurentius alle schatten van de Kerk aan hem zou overdragen.
Laurentius ging gelijk op pad en verzamelde alle spullen waar hij zijn handen op kon leggen. Hiermee trok hij weer door de straten van Rome. Hij verdeelde alle kostbaarheden onder de armen en behoeftigen, met de vraag om de volgende dag naar het keizerlijk paleis te komen.Te midden van de armen van de stad liep Laurentius naar de keizer toe. Toen deze vroeg naar het kerkelijk bezit, wees de diaken op de mensen om hem heen en sprak de ware woorden: “Zij zijn de echte schatten van de Kerk.”
Dit stelde de keizer natuurlijk niet op prijs en hij besloot Laurentius te laten folteren. Hij werd op een rooster op een vuur geplaatst. Het verhaal gaat dat hij op een gegeven moment zei: “Aan deze kant ben ik gaar, draai mij nu maar om.” 

Laurentius had scherp voor ogen wat de echte schatten zijn. Ware rijkdom zit niet in goud of bezit, maar in de gemeenschap die wij vormen, de liefde die mensen delen en het goede dat wij doen.

Het leert ons op een andere manier kijken. Het draait niet om onszelf, of om hoe goed wij het hebben. Jezus nodigt ons uit om dieper te kijken: wat zijn de verborgen schatten in mijn leven? Waar put ik kracht uit, en wat doe ik daar vervolgens mee? Hoe kan ik daarvan delen met de mensen om mij heen? Dit gaat verder dan elkaar op weg helpen met financiële steun of een donatie voor de voedselmand. Het gaat ook om een luisterend oor, om nabijheid, om het goede dat we doen voor elkaar én voor de onbekende.

Daar mogen we steeds aandacht voor hebben: een open blik en een open hart. Een open blik helpt ons om de kansen te zien die God ons geeft. In mensen die we ontmoeten. In momenten die ons raken. In de weg die we met God gaan. Zien we om ons heen, of zijn we vooral met onszelf bezig? Wat als we de echte schatten al lang tegenkomen, maar er gewoon aan voorbijlopen? En dan: een open hart. Als we ons laten raken door wat we zien, dan gebeurt er iets vanbinnen. Dan worden we bewogen; tot liefde, tot een gebaar, tot daden. Zo leven we vanuit de schat die God ons geeft. En we delen ervan: met onze tijd, aandacht en aanwezigheid. In naastenliefde, dienstbaarheid, en soms gewoon in een simpel woord of gebaar. Dat is het leven waartoe Jezus ons uitnodigt. Geen oproep uit angst voor een naderend oordeel, maar een uitnodiging om te leven in liefdevolle verwachting; in het uitzien naar God. Dat vraagt een leven van voorbereiding, met open ogen en een open hart: voor God, voor jezelf, en voor de mensen om je heen. Een prachtige weg om samen te gaan. Amen.