Levende Vissen

  Toen mijn neefje vroeger kwam logeren, kreeg hij een soort wekkertje mee. Het was een aapje met de ogen gesloten. Zodra de ogen van het beestje open gingen, mocht hij iedereen wakker maken. Geduld was niet zijn sterkste kant, want van verre hoorde je hem al zuchten: doe je ogen nou open. Hij kon niet wachten tot de nieuwe dag begon. Intussen is hij zeventien en zal het zo niet meer gaan, maar die vreugde en dat verlangen om aan de dag te beginnen gun ik ons allemaal. Als christenen mogen we mensen zijn die de slaap uit hun ogen wrijven en alert zijn op wat de dag ons brengt. Tegelijk is afwachten en geduld oefenen een kostbare deugd. Juist in de Advent kunnen we daarin oefenen. Het is makkelijk om deze tijd over te slaan. Er is genoeg dat om onze aandacht vraagt. Kerstkaarten moeten op de bus, bomen worden opgetuigd en de stal krijgt zijn plek. Voor je het weet sta je midden in de kerstdrukte en is de tijd van afwachten verdwenen. Toch geeft de Advent ons juist die ruimte. We mog...

  We staan op de drempel van een nieuw kerkelijk jaar. Volgende week start de Advent en kijken we vier weken lang uit naar de geboorte van Jezus, God die zoveel van ons houdt dat Hij Mens wordt. Kwetsbaar en klein komt Hij in de wereld. Vandaag staan we stil bij de grootsheid van Jezus als we ‘Christus, Koning van het Heelal’ vieren. Het is de Heer die heerst. Dit feest werd afgekondigd in 1925. De wereld sidderde nog na van de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. De maatschappij veranderde. Geloof stond onder druk. Er waren verschuivingen op politiek en maatschappelijk toneel. Mensen waren door de oorlog hun vertrouwen in God verloren en richtten hun hoop op andere ideologieën. Waarden veranderden en geloof schoof opzij. Juist in die onrust koos de Kerk ervoor om een ander geluid te laten klinken. Niet wereldleiders, niet veranderlijke machten, maar Christus is de echte Koning. Alles gaat voorbij, politieke systemen komen en gaan, maar God verandert niet. Jaren later zei ...

Als kind had ik de vreemde gewoonte om tijdens het lezen alvast naar het einde van een boek te bladeren. Ik wilde dan zo graag weten hoe het verhaal af zou lopen, dat ik mijn geduld verloor. Het leverde eigenlijk niets op. Want ik begreep weinig van die losse zinnen. De context van het hele verhaal ontbrak. Je weet dan misschien wel iets, maar de weg die personages gegaan zijn is nog in nevelen gehuld en die is wel nodig. In het leven is dit net zo. Sommige mensen beweren iets van de toekomst te kunnen zien. Het lijkt mij ontzettend irritant. Je ziet dan een klein stukje, maar je mist wat echt telt: de route waarlangs een leven zich ontvouwt. Dat is vaak waardevoller dan welke voorspelling ook. Je leest het leven niet als een laatste bladzijde, je loopt het als een weg. Voor gelovige mensen zit dit iets anders. We zijn niet alleen nieuwsgierige lezers, maar vooral pelgrims van hoop. We zijn onderweg en wij weten Wie onze stip op de horizon is. Jezus is de Ware Weg die naar het Leven le...

  In het centrum van Rotterdam staat de Laurenskerk. Daarmee bedoel ik niet onze kathedraal. Echt in het centrum van de stad staat die prachtige middeleeuwse kerk. Hij is gewijd aan Laurentius van Rome, de patroon van de stad Rotterdam en ook ons bisdom. In de Middeleeuwen en de eeuwen erna moet het een imposant gebouw zijn geweest. Echt een heilige plaats, waar als vanzelf je gedachten naar God uitgaan. De reformatie heeft hem wat soberder gemaakt; altaren werden afgebroken en alle beelden weggehaald. Het ging er gelukkig wel rustig aan toe. De beeldenstorm verliep daar eigenlijk in goed overleg. De Laurenskerk is natuurlijk nog steeds een prachtige kerk. Een opvallend gebouw in een steeds veranderende stad. Toch valt hij wel wat weg. De kerk is allang niet meer het hoogste gebouw en hij staat ingeklemd tussen alles wat de stad te bieden heeft. Tegenover die oude tempel van stilte en gebed is een nieuwe tempel verrezen: de Markthal. Ook een bijzondere plek. Je kan er heerlijk eten...

Vandaag, op Allerzielen, staan wij in het bijzonder stil bij hen die wij zo  missen. Onze overleden geliefden, familie, vrienden, medegelovigen. Zij die ons in de dood zijn voorgegaan. Het overlijden kan pas geleden gebeurd zijn, of misschien al langer geleden, maar dat zegt niets over het gemis. Dit kan nog net zo aangrijpend zijn als op de dag zelf. Als gemeenschap mogen we dat verdriet en gemis samen dragen. Daarin klinkt gelovig vertrouwen door, maar soms ook vragen, verdriet en twijfel. In die mengeling van gevoelens mogen wij opzien naar Christus, Hij is het Licht van de wereld. Door zijn dood en verrijzenis mogen wij uitzien naar het eeuwig leven in zijn Liefde. Met verlies kunnen we op verschillende manieren omgaan, dat zien we in het Evangelie. Jozef van Arimatea staat in de regelstand en gaat organiseren. Hij zorgt dat Jezus van het kruis wordt afgenomen en begraven wordt. Zijn verdriet krijgt praktisch vorm, hij gaat aan de slag.   De vrouwen rondom Jezus laten hu...

  In deze tijd van verkiezingen komen de meningen je overal tegemoet. Overal zie je lijsttrekkers die elkaar de maat nemen, verschillen uitvergroten, terwijl ze elkaar straks weer nodig hebben om verder te kunnen. Het roept een vraag op die ons allemaal raakt: hoe kijken wij naar de ander? Zien we vooral wat ontbreekt, of ook wat goed is? Dat speelt niet alleen in de politiek. Ook in ons eigen leven kunnen we snel oordelen over anderen. Maar durven we ook in de spiegel te kijken en te zien waar wij kunnen groeien? We hebben allemaal Gods barmhartigheid nodig. Want ieder van ons neemt weleens een verkeerde afslag. Dat doet iets met onze relatie met God, met de naasten of met onszelf. Daarin mogen wij steeds weer vragen en rekenen op Gods liefde. Hij zet ons, als wij daarvoor openstaan, weer op het rechte spoor. We moeten het alleen wel onder ogen durven zien. In het evangelie van vandaag zien we twee mensen die bidden. De een staat rechtop en kijkt om zich heen; de ander durft nau...