Levende Vissen

Een tijd je terug ging in de avond de deurbel bij de pastorie. Ik verwachtte niemand en besloot de bel gewoon te negeren. Er werd nogmaals gebeld, stiekem keek ik even uit het raam en ik zag iemand met een rugzak staan. Het gebeurt vaker dat er aangebeld wordt en men om hulp vraagt, vaak in de vorm van geld voor een treinkaartje, eten of een plek om te slapen. In alle eerlijkheid, ik had er geen zin in. Mooier maken kan ik het niet en ik negeerde de bel. Toen kreeg ik een smsje, doorgestuurd vanaf de Noodtelefoon. De deurbeller had het nummer gevonden en zijn vraag verzonden. Hij bleek een missionaris te zijn die een slaapplek zocht. Mijn motivatie en zeker de gastvrijheid en naastenliefde was nog steeds niet erg hoog, maar ik besloot dat ik hem minstens aan kon spreken; alvorens af te poeieren. De missionaris vertelde dat hij, indachtig het Evangelie van vandaag, zonder spullen door Nederland trok om het Evangelie te leven en te verkondigen. Hij noemde bij een nieuwe orde te horen e...

Vroeger op het schoolplein werd er veel gevoetbald, dat gebeurt hopelijk nog steeds. Om de teams een beetje eerlijk te verdelen werd er gepoot. Om de beurt werd er een nieuwe speler in het team gekozen. Dit is toch een kleine frustratie uit mijn jeugd. Er werd gekozen op voetbalkwaliteiten, vriendschappen, of gewoon wie het minst in de weg liep. Zo gaat het in groepen nog steeds. Als je iets opbouwt, kijk je toch eerst naar de kwaliteiten die verondersteld worden en zo bouw je een team op.   In de kerk gaat het jammer genoeg vaak ook zo. Als ik een paus zou moeten kiezen, of iets dichterbij huis de bisschop of pastoor; dan is het wensenlijstje snel gemaakt. Is het realistisch? Dat zien we later wel. Als we naar de vrienden van Jezus kijken, komt de vraag op of zij door de schifting komen. Ze zijn niet allemaal even hoog opgeleid. Sommigen zijn wat grof, anderen weer wat zuinig en eentje spreekt altijd z’n twijfels uit. Het is nogal een stelletje. Daar bouwt Jezus toch iets moois ...

  Liefde is overal. Zet de radio maar aan en ieder liedje gaat er bijna over. De zoete zwijmelfilms draaien overuren. Ook op sociale media, in tijdsschriften en datingprogramma’s in alle soorten en maten; liefde is overal. Althans een bepaalde manier van liefde. Het is een liefde die toch vaak wat vluchtig is of aan voorwaarden moet voldoen. Een tijdje terug zag ik   een wonderlijk TV-programma “Lang leve de liefde”. Twee mensen worden samen in een huis gezet en wij kijken mee. Vanaf de eerste voorzichtige kennismaking; de onvermijdelijke pasta die op tafel gezet wordt en de discussie wie de bank of het bed krijgt. We zijn getuige van de eerste blikken, de spanning, de verwachtingen, de ongemakkelijkheid en teleurstellingen. Bij de evaluatie kiest men er toch vaak voor om niet samen verder te gaan. Vaak wordt er dan genoemd dat er wel een vriendschappelijke klik is, maar de romantische ontbreekt. Volgens mij loopt het spaak omdat men binnenstapt met een lijstje, vol wensen, ei...

  De afgelopen dagen was ik er even op uit. Voor de grote vakantiedrukte begint, mocht ik even afreizen naar het kleine Franse dorpje Ars; de plaats waar de heilige pastoor van Ars, Jean-Marie Vianney, ruim veertig jaar woonde en werkte. Hij is de patroonheilige van de priesters, en omdat zijn feestdag samenvalt met mijn verjaardag, wilde ik heel graag eens op bedevaart naar deze bijzondere plek. Vianney leefde van 1786 tot 1859, een periode van grote maatschappelijke en religieuze onrust. Het was de tijd van de Franse Revolutie: de Kerk werd vervolgd; religie gold als achterhaald en zelfs als een obstakel voor vooruitgang. Veel mensen keerden het geloof de rug toe en het werd nauwelijks nog doorgegeven aan de komende generaties. In die context werd Vianney tot priester gewijd. Hij werd gestuurd naar “een plaatsje van niks”; een onbeduidend dorpje waar het kerkelijke leven tot een nulpunt was gedaald. Onderweg naar Ars vroeg hij een jongen de weg. Hij zei toen: “Als jij mij de weg ...

  Vandaag vieren wij het Hoogfeest van de Heilige Drie-eenheid. We hebben één God, die heeft zich geopenbaard als de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Het is een beeld dat vragen oproept en waarbij eigenlijk alle makkelijke antwoorden tekort schieten. Bij kindercatechese probeerde ik de Triniteit ooit eens uit te leggen met water. Eerst liet ik een glas water zien, daarna ijsblokjes en vervolgens toonde ik het stomende water bij de waterkoker. Allemaal water, maar wel in vervolgende vormen. In alle eerlijkheid: ik raakte zelf een beetje de draad kwijt toen ik het probeerde uit te leggen. Je hebt namelijk zo een verkeerd verhaal te pakken. God is niet de ene keer Vader, de andere keer Zoon, en dan weer Geest. Hij is altijd allemaal tegelijk — drie personen, één God. Beelden kunnen helpen  om het een beetje te verstaan, maar het blijft een geloofsmysterie dat moeilijk te bevatten is. Ergens is dat ook wel mooi. We hoeven niet alles compleet te doorgronden, laat het mysterie ...

  Vandaag vieren we een relatief nieuw feest in de Kerk: Maria, Moeder van de Kerk. In 2018 heeft paus Franciscus deze gedachtenis op de kerkelijke kalender geplaatst. We vieren het op tweede Pinksterdag, vanwege die samenhang met Pinksteren. Pinksteren wordt ook wel gezien als de geboorte van de Kerk. De heilige Geest wordt uitgestort over de leerlingen, zij komen vervolgens in beweging om de Blijde Boodschap te verkondigen. Door deze gedachtenis vandaag te vieren en zo duidelijk te koppelen aan Pinksteren, zien we duidelijk de rol die Maria heeft bij het begin van de Kerk. In het Evangelie dat we namelijk zojuist hoorden valt het begin van de Kerk samen met de kruisdood van Jezus. We bevinden ons weer even op Goede Vrijdag en we staan onder het kruis. Bijna iedereen rondom Jezus is vertrokken. Vol pijn en verdriet, teleurgesteld misschien wel zijn ze weggegaan. Behalve zijn Moeder, een tante en Maria Magdalena, de drie Maria’s en   de leerling die Hij liefhad. Zij staan on...