Levende Vissen

Enkele jaren geleden, ik was begin 20, ontving ik voor het eerst het sacrament van boete en verzoening. Ik ging biechten. Uiteraard wist ik toen ook al dat dit sacrament bestond, maar het was toch een wat onbekende schat. Wel was ik er altijd nieuwsgierig naar en ik besloot de proef op de som te nemen. Er volgde een mooi gesprek. Ik ontving Gods barmhartige vergeving en een opdracht, de penitentie. Vanuit de films kende ik dat wel en ik verwachtte een paar Onzevaders en Weesgegroetjes te moeten bidden. De biechtvader keek mij vriendelijk aan en zei dat ik iets moest doen voor een ander, zonder bijbedoeling. Gewoon attent zijn, zo noemde hij dat. Met die opdracht verliet ik de kerk en het puzzelde mij wat. Hoe zou ik deze opdracht precies uit kunnen voeren? Eerst dacht ik aan een attent gebaar voor iemand op wie ik een oogje had, maar ik besefte dat dit niet zonder bijbedoelingen was. Zo gingen de dagen voorbij en vond ik geen manier om de opdracht écht zo uit te voeren. Tot ik in een b...

  Laatst werd ik op een leuke manier in de maling genomen. Na de Mis liep ik door de kerk richting de uitgang en kwam een paar jonge kinderen tegen. Een meisje van een jaar of zes à zeven kwam naar mij toe om een high five te geven. Natuurlijk stak ik mijn hand uit om haar groet te beantwoorden. Maar vlak voordat onze handen elkaar konden raken, trok zij die met een grote glimlach terug, waardoor ik in de lucht sloeg. Uiteraard kreeg ik een koekje van eigen deeg. Vaak sta ik bij de deur om u te groeten en een hand te geven. Soms geef ik dan een high five en regelmatig laat ik kinderen dan misgrijpen. Het is wat flauw, ik zal de eerste zijn om dat toe te geven, maar ik heb er in ieder geval plezier in. Het meisje had enkele keren haar vertrouwen in mij gesteld, is vast een keer – en waarschijnlijk wel vaker – daarin teleurgesteld geraakt en greep nu haar kans om mij terug te pakken. Het is maar een gek voorbeeld en vooral ontzettend onschuldig. Maar soms loopt het in het leven niet ...

Een foutje is snel gemaakt. Je neemt ergens een verkeerde afslag. Of je zegt iets toch te snel, tekort door de bocht. Het was niet de bedoeling; maar een ongeluk zit in een klein hoekje en het voelt alsof je door de grond zakt. In zo’n  geval maak ik mij het liefste kleiner en hoop ik dat het overwaait. Er is moed voor nodig om eigen fouten en tekorten onder ogen te zien. Het is een uitdaging en eigenlijk een hele mooie kans om dat dan wel te herkennen en er vervolgens te bezien of je het ten goede kan keren. Onze eigen fouten en tekortkomingen, onze gebrokenheid; kunnen we namelijk inzetten om onze roeping te leven. Dat klinkt misschien vreemd, maar in het Evangelie zien we het gebeuren. We bevinden ons nog redelijk aan het begin van het Lucasevangelie. Jezus begint al een beetje op te vallen, maar de leerlingen weten nog niet zo goed wat zij hiervan moeten denken. Jezus brengt al veel mensen op de been. Hij moet zelfs een beetje ruimte voor zichzelf maken door een beetje uit te...