14e zondag door het jaar C

 

Vijfde zondag van de Veertigdagentijd

Lezingen: Jer., 31, 31-34 | Hebr., 5, 7-9 | Joh., 12, 20-33

Qua TV-programma’s loop ik altijd een stuk achter de feiten aan. Wat er nieuw is, heb ik altijd pas na een tijdje door. Al een hele tijd hoor ik lovende verhalen over ‘Het verhaal van Nederland’, waarbij Daan Schuurmans ons bij de hand neemt bij een geschiedenisles over hoe ons land geworden is zoals het nu is. In alle eerlijkheid, ik heb er nog geen aflevering van gezien. De laatste tijd hoor ik steeds veel goeds over de nieuwe serie in deze reeks: Oranje-Nassau, waarbij de makers in de geschiedenis van ons koningshuis duiken. Ze hebben mij over de streep getrokken en het is wel een erg leuke serie. Alles wordt prachtig in beeld gebracht, de acteurs spelen het goed en als meester Daan Schuurmans met een ironische glimlach in het beeld verschijnt om wat toe te lichten is het wel erg vermakelijk. Wat mij vooral aanspreekt is hoe feilbaar die mensen zijn, eigenlijk zoals wij allemaal. Ze maken er soms simpelweg een potje van. Gekonkel is schijnbaar van alle tijden en huwelijken zijn daarin dé manier om rijkdom en macht te verzamelen. Er worden verbonden gesloten om er zelf beter van te worden.

Dit is wel een hele andere manier dan met een verbond omgaan dan de Bijbel ons mee wil geven. In de Bijbel is het ‘verbond’ de manier om de relatie tussen God en zijn volk mee te duiden.

Dat klinkt vandaag ook door in de lezingen. In deze laatste weken van de Veertigdagentijd komen hierin de betekenis van het lijden, sterven en verrijzen van de Heer naar voren. In de profeet Jesaja klinkt dat God een verbond met de mensheid sluit. Dit is een nieuw verbond, want het oude hebben zij verbroken. Door dit nieuwe verbond worden onze zonden vergeven. Een vooruitblik op de komst van Christus, waardoor wij een nieuwe kans krijgen.

In het Evangelie is Jezus op weg naar Jeruzalem. Tijdens zijn reis spreekt Hij over het sterven van de graankorrel in de aarde, waardoor veel vrucht wordt voortgebracht. In deze symboliek zit het mysterie van het lijden verborgen. De graankorrel, een zaadje, wordt in de aarde gelegd, sterft en daar groeit een nieuwe halm uit.  

Om zaad te laten ontkiemen zal je er iets mee moeten doen. Als je het niet in de grond stopt gebeurt er niets vanzelf. Er zal vocht bij moeten. De harde schil die eromheen zit, wordt dan week en breekt af. In de kern van het zaad zit leven, dit kan er dan doorheen breken.

Hetzelfde geldt voor ons. Alles wat er aan hardheid, gedoe en zonde in de weg zit om het leven te laten ontplooien zal losgeweekt moeten worden met het vocht van het water van het doopsel. Door de doop zijn wij namelijk nieuwe mensen geworden.

In de doop sterven we met Christus, om weer met Hem te verrijzen. In het ritueel zoals wij het vandaag de dag vormgeven is het misschien minder duidelijk. De dopeling krijgt wat water over het hoofd gegoten en dat is het dan. Dit was vroeger duidelijker zichtbaar, zoals dat ook wel in andere tradities te zien is. Daarin ga je met de priester daadwerkelijk onder water. 

Door je te laten onderdompelen ga je met Christus onder water. Je daalt met Hem neer en sterft als het ware. Door weer boven te komen, verrijs je met de Heer en ben je een nieuwe mens. We leiden dan een nieuw leven en daarin mogen we vrucht gaan dragen. Dat nieuwe leven hoeven we namelijk niet voor onszelf te houden, maar mogen we uitdragen. Verspreiden in de wereld om ons heen.

Dat is daadwerkelijk leven vanuit het Verbond dat God met ons gesloten heeft. Wij zijn Gods geliefde kinderen zijn en dat mag klinken.

Het is een verbond waar we zeker beter van worden, maar het is natuurlijk niet te vergelijken met de verbintenissen die in de wereld gesloten worden. Het is een verbond vanuit liefde. Een liefde die groter is dan we ons kunnen voorstellen.

Die liefde mogen we verspreiden in de wereld om ons heen, dan dragen we echt vrucht. Hoe we dat doen is voor ieder anders en daarin nemen we onszelf mee, want elke vrucht is uniek. We kunnen beginnen door iets te delen van de vreugde die we ontvangen. Dit wil niet zeggen dat we continue met een neppe blije glimlach op ons gezicht moeten lopen, maar wel dat we delen hoe Christus in ons leeft en welke steun wij ervaren en kunnen bieden.

We hebben een prachtige boodschap om te delen, namelijk dat er een God is die zoveel van ons houdt, dat Hij Mensgeworden is en daarna voor ons gestorven en verrezen is. Wij mogen ons steeds weer omkeren tot Christus. Vanwege zijn offer kunnen wij leven en vrucht dragen. Amen.