Doorgaan naar hoofdcontent
 
Vijfde zondag van de Veertigdagentijd
Lezingen: Jer., 31, 31-34 | Hebr., 5, 7-9 | Joh., 12, 20-33


Qua TV-programma’s loop ik altijd een stuk achter de feiten aan. Wat er nieuw is, heb ik altijd pas na een tijdje door. Al een hele tijd hoor ik lovende verhalen over ‘Het verhaal van Nederland’, waarbij Daan Schuurmans ons bij de hand neemt bij een geschiedenisles over hoe ons land geworden is zoals het nu is. In alle eerlijkheid, ik heb er nog geen aflevering van gezien. De laatste tijd hoor ik steeds veel goeds over de nieuwe serie in deze reeks: Oranje-Nassau, waarbij de makers in de geschiedenis van ons koningshuis duiken. Ze hebben mij over de streep getrokken en het is wel een erg leuke serie. Alles wordt prachtig in beeld gebracht, de acteurs spelen het goed en als meester Daan Schuurmans met een ironische glimlach in het beeld verschijnt om wat toe te lichten is het wel erg vermakelijk. Wat mij vooral aanspreekt is hoe feilbaar die mensen zijn, eigenlijk zoals wij allemaal. Ze maken er soms simpelweg een potje van. Gekonkel is schijnbaar van alle tijden en huwelijken zijn daarin dé manier om rijkdom en macht te verzamelen. Er worden verbonden gesloten om er zelf beter van te worden.

Dit is wel een hele andere manier dan met een verbond omgaan dan de Bijbel ons mee wil geven. In de Bijbel is het ‘verbond’ de manier om de relatie tussen God en zijn volk mee te duiden.

Dat klinkt vandaag ook door in de lezingen. In deze laatste weken van de Veertigdagentijd komen hierin de betekenis van het lijden, sterven en verrijzen van de Heer naar voren. In de profeet Jesaja klinkt dat God een verbond met de mensheid sluit. Dit is een nieuw verbond, want het oude hebben zij verbroken. Door dit nieuwe verbond worden onze zonden vergeven. Een vooruitblik op de komst van Christus, waardoor wij een nieuwe kans krijgen.

In het Evangelie is Jezus op weg naar Jeruzalem. Tijdens zijn reis spreekt Hij over het sterven van de graankorrel in de aarde, waardoor veel vrucht wordt voortgebracht. In deze symboliek zit het mysterie van het lijden verborgen. De graankorrel, een zaadje, wordt in de aarde gelegd, sterft en daar groeit een nieuwe halm uit.  

Om zaad te laten ontkiemen zal je er iets mee moeten doen. Als je het niet in de grond stopt gebeurt er niets vanzelf. Er zal vocht bij moeten. De harde schil die eromheen zit, wordt dan week en breekt af. In de kern van het zaad zit leven, dit kan er dan doorheen breken.

Hetzelfde geldt voor ons. Alles wat er aan hardheid, gedoe en zonde in de weg zit om het leven te laten ontplooien zal losgeweekt moeten worden met het vocht van het water van het doopsel. Door de doop zijn wij namelijk nieuwe mensen geworden.

In de doop sterven we met Christus, om weer met Hem te verrijzen. In het ritueel zoals wij het vandaag de dag vormgeven is het misschien minder duidelijk. De dopeling krijgt wat water over het hoofd gegoten en dat is het dan. Dit was vroeger duidelijker zichtbaar, zoals dat ook wel in andere tradities te zien is. Daarin ga je met de priester daadwerkelijk onder water. 

Door je te laten onderdompelen ga je met Christus onder water. Je daalt met Hem neer en sterft als het ware. Door weer boven te komen, verrijs je met de Heer en ben je een nieuwe mens. We leiden dan een nieuw leven en daarin mogen we vrucht gaan dragen. Dat nieuwe leven hoeven we namelijk niet voor onszelf te houden, maar mogen we uitdragen. Verspreiden in de wereld om ons heen.

Dat is daadwerkelijk leven vanuit het Verbond dat God met ons gesloten heeft. Wij zijn Gods geliefde kinderen zijn en dat mag klinken.

Het is een verbond waar we zeker beter van worden, maar het is natuurlijk niet te vergelijken met de verbintenissen die in de wereld gesloten worden. Het is een verbond vanuit liefde. Een liefde die groter is dan we ons kunnen voorstellen.

Die liefde mogen we verspreiden in de wereld om ons heen, dan dragen we echt vrucht. Hoe we dat doen is voor ieder anders en daarin nemen we onszelf mee, want elke vrucht is uniek. We kunnen beginnen door iets te delen van de vreugde die we ontvangen. Dit wil niet zeggen dat we continue met een neppe blije glimlach op ons gezicht moeten lopen, maar wel dat we delen hoe Christus in ons leeft en welke steun wij ervaren en kunnen bieden.

We hebben een prachtige boodschap om te delen, namelijk dat er een God is die zoveel van ons houdt, dat Hij Mensgeworden is en daarna voor ons gestorven en verrezen is. Wij mogen ons steeds weer omkeren tot Christus. Vanwege zijn offer kunnen wij leven en vrucht dragen. Amen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

21ste zondag door het jaar B

  Soms kunnen we in de Bijbel teksten tegenkomen die wat ongemakkelijk aanvoelen. Het is dan gemakkelijk om ze over te slaan en het er vooral niet over te hebben. Op die manier houden we het leuk en gezellig. Tegelijkertijd doen we die teksten daarmee tekort en sluiten we ons af voor de boodschap die ze ons te brengen hebben. Ooit kreeg ik een Bijbeltje, een klein boekje waar alle ingewikkelde teksten uit waren geknipt. Als je het doorbladerde, waren er soms woorden weg, maar ook hele zinnen en hoofdstukken. Je hield een gatenkaas over waar niets van te breien was. De kern ontbrak. Ook dat zal niet de bedoeling zijn. Moeilijke teksten, en hetzelfde geldt voor ingewikkelde situaties en nare omstandigheden, zullen we onder ogen moeten komen. Daarmee wordt het niet per se leuker, maar hopelijk zien we dan wel dat het dragelijker is dan we in eerste instantie dachten. Vaak ligt er namelijk onbegrip aan ten grondslag. Onbegrip is niet alleen iets van onze tijd; we zien het ook dui...

20ste zondag door het jaar B

  Proficiat! Zalige Communie! Het zijn woorden die ik waarschijnlijk aan het einde van elke Mis wel uitspreek. Zelf hoor ik het al het grootste gedeelte van mijn leven, sinds ik misdienaartje werd. Als kind vond ik het al een mooie opmerking, het klinkt een beetje als gefeliciteerd! In de Mis ontvangen we een prachtig geschenk en daar mogen we elkaar wel mee feliciteren… Alleen doe ik de groet daarmee tekort. Proficiat stamt af van het Latijnse woord: proficere, dat kan je vertalen als: ‘voortgang maken’, oftewel: Ga zo door! We ontvangen de Communie, prachtig! Daar houdt het niet bij op: het mag ook vrucht dragen in ons leven als we de wereld weer instappen: Proficiat! Doe er iets goeds mee en ga voort op de ingeslagen weg.  Dat klinkt prachtig, maar het is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Dat merken we in ieder geval in deze afgelopen weken. We lezen nu al voor de 5e week uit de Broodrede, zoals Johannes deze in zijn Evangelie heeft opgeschreven. Dit begon met de Br...

23ste zondag door het jaar B

  Alweer enige tijd geleden zag ik een straatinterview op tv waarin aan een voorbijganger werd gevraagd of we tegenwoordig nog wel alles mogen zeggen. Die bewuste persoon maakte van zijn hart geen moordkuil en zei dat het niet meer kan. Alles is gevoelig, zo zei hij, en je kunt inderdaad niets meer zeggen. De interviewer ging hierop door en vroeg wat er dan niet meer gezegd zou mogen worden. Hierop volgde een hele lijst met hete hangijzers; één voor één werden ze opgenoemd. De interviewer ging nog wat verder: “Dat mag je dus allemaal niet meer zeggen?” “Nee”, bevestigde de ander, waarop de geslepen interviewer zei: “Maar u heeft het net wel gezegd.” Het is een wat flauw voorbeeld, want we leven in een wereld waar men soms meer tegenover elkaar dan naast elkaar lijkt te staan, en de polarisatie overal aanwezig lijkt. De gevoeligheden liggen aan de oppervlakte en, hoe goed je ook je best doet, op tenen gaan staan is bijna niet te vermijden. Het is natuurlijk de vraag of het daadw...