Eerste zondag van de advent jaar C

Durven hopen is een van de mooiere dingen die wij hebben. We kennen voorbeelden genoeg. Het wachten op een uitslag na een ingewikkelde toets; uitzien naar een belangrijk telefoontje. Soms bevinden we ons wellicht tussen hoop en vrees, maar ondanks onrustige momenten in ons leven; gedoe, spanningen en stress mogen we er altijd weer het beste van hopen. We mogen er naar uitzien dat een situatie ten goede zal keren.

De hoop verliezen; zonder hoop zijn, is dan ook ontzettend pijnlijk en dan er mist iets belangrijks in het leven. Daartoe zullen wij ons dan moeten verhouden en andere wegen moeten vinden. Verwachtingen en dromen moeten worden bijgesteld en dan mag je ervaren dat je opnieuw ergens naar mag uitzien en daar hoop uit mag putten.

Hoop is ook een van de goddelijke deugden. Hij staat in het rijtje: Geloof, hoop en liefde. Het is daarmee meer dan optimisme, of er ‘het beste maar van hopen’. Het is een vertrouwensrelatie met onze God en het reikt verder dan het hier en nu, want we mogen uitzien naar de Heer. (cf. CKK 1817). De hoop is in ons hart gelegd en het houdt ons staande als het leven ingewikkeld wordt. (cf. CKK 1818). Het is daarmee een prachtig geschenk van onze Goede God. Het klinkt mooi, maar de hoop kan ook onder druk komen te staan. Als we in het leven op de proef worden gesteld, het journaal bekijken of de krant openslaan zijn er soms genoeg redenen om de hoop te verliezen en dat de moed in de schoenen zakt.

Juist in deze tijd van Advent mogen we vol vertrouwen en dus hoopvol uitzien naar wat er komen gaat. Uitzien naar de Heer. In de Advent doen we dit op drie manieren; we kijken terug naar de geboorte van Christus, we kijken vooruit naar de toekomst als de Heer terugkomt en in het hier en nu mogen we Hem steeds weer opnieuw ontvangen in ons hart.

 

Natuurlijk is dan soms makkelijker gezegd dan gedaan. Jezus houdt dit ons vandaag ook voor in het Evangelie (Lc. 21, 25-28. 34-36). We gaan eigenlijk nog steeds verder met Eindtijdteksten, waarin Jezus ons toont dat door alle verdrukking heen iets moois gloort. Vandaag horen we dat er tekenen zullen zijn, sommigen zijn angstig om wat er staat te gebeuren en dan zal de Mensenzoon terugkeren. We worden ook gewaarschuwd om alert te blijven, waakzaam te zijn en te bidden. Met deze teksten in de hand gaan veel eindtijdpredikers al eeuwen aan de slag. Bij iedere natuurramp, oorlog, presidentsverkiezing of als iemand zijn grote teen stoot, wordt de eindtijd weer verkondigd. Tekenen worden herkend, vaak wordt er zelfs een datum aan gekoppeld en we worden opgeroepen om ons te bekeren.

Met die oproep tot bekering is natuurlijk niets mis, maar zij gooien er vaak een angstaanjagend sausje over heen. Terwijl Jezus ons iets anders voorhoudt: Door alle gedoe en eindtijdbeelden heen mogen we de Verlossing ervaren. Daar mogen we waakzaam op zijn, daar mogen we naar uitzien.

                                           

Door alle chaos in de wereld heen mogen we hopen op de Heer. Zo mogen we als leerlingen van de Heer Pelgrims van de Hoop zijn, want die hoop stelt niet teleur. Paus Franciscus begint daarmee ook zijn brief om het komende Heilig Jaar af te kondigen. Elke 25 jaar is er zo’n Jubeljaar en op 24 december vangt de volgende aan als in Rome de Heilige Deur in de Sint-Pieter geopend wordt. Zo’n Heilig Jaar legt de nadruk op de verzoening tussen God en de mensen en de mensen onderling en dit jaar staat dus de Hoop centraal.

In zijn schrijven noemt de Paus dat het Jubeljaar een uitnodiging om hoop te herontdekken, gevoed door Gods Woord en verankerd in een persoonlijke ontmoeting met Jezus Christus, Hij is “de deur van het heil". (cf. Spes non confundit 1) Hoop is stevig geworteld in Gods liefde, die in ons hart is uitgestort door de Heilige Geest en die stelt niet teleur, omdat zij is gebaseerd op de onwankelbare liefde van God, die ons door alles heen draagt. (SnC 2) Paus Franciscus citeert Paulus in zijn brief aan de Romeinen, waarin de apostel erkent dat het leven vol vreugde en verdriet is, en dat hoop juist in beproevingen wordt versterkt. Die beproevingen leiden tot volharding, deugd, en uiteindelijk hoop. Juist in een wereld vol haast en ongeduld wordt het geduld, als een vrucht van hoop, voorgehouden die ons staande houdt. Het helpt ons vertrouwen te houden in Gods beloften. (SnC 4)

 

Tegelijkertijd kennen we allemaal situaties waarin vertrouwen te voet komt en te paard gaat. Momenten waarin we zo onder druk staan dat de hoop lijkt te verdwijnen. Het is dan makkelijk gezegd om geduld te hebben en te volharden, daar moet je ook nog de kracht en energie voor hebben.

 

Die voeding vinden we in de opmerking van Jezus: “Weest daarom altijd waakzaam en bidt”. Juist als we door het leven flink door elkaar geschud worden, mag dat onze reddingsboei te zijn. Door te blijven bidden, al is het maar een minuutje en voelt het wellicht als ‘tegen beter weten in’, blijven we ons richten op de Heer. Hij staat namelijk wel voor ons open; aan onze kant is het soms ingewikkelder om daarin te volharden. Het is een kwestie van volhouden en je vasthouden aan die momenten dat je steun en kracht ervaren heb. Juist de Advent is een periode om te volharden in die hoop. We beginnen niet voor niets met één kaars. Veel licht heb je er nog niet van, maar het is een begin en het maakt al een groot verschil. In deze eerste week van de advent kunnen we misschien actief zoeken naar die tekenen van hoop in alle chaos die ons wordt voorgeschoteld. Waarin ervaren we iets van Gods aanwezigheid en Zijn belofte? Wat schenkt ons vreugde door de dag heen? We mogen Pelgrims van Hoop zijn, daarvoor mogen we in beweging komen. Amen.

Afbeelding is gecreëerd via AI