Levende Vissen

  Zondag van de Goddelijke barmhartigheid De afgelopen dagen klonk regelmatig “Gecondoleerd!” Hoe mooi het is om woorden van medeleven te horen, riep het bij mij persoonlijk ook vraagtekens op. Natuurlijk inspireert paus Franciscus. In alle eerlijkheid; zijn pauselijke teksten las ik eindelijk met plezier. Ze raakten aan het leven van alledag en daar kon ik iets mee. Tegelijkertijd ken ik hem niet persoonlijk en is het toch iemand in de verte. Een journaliste belde mij en vroeg of ik al over de schok en het verdriet heen was. Ook dat verwonderde mij. Als christenen, als pelgrims van hoop, mogen we namelijk verder kijken dan het hier en nu. We mogen geloven dat er meer is en daar onze hoop op stellen. Toen ik dat noemde, zei zij vriendelijk terug: “oja, dat begrijp ik wel…” maar aan haar kant hoorde ik nu vraagtekens opdoemen. Juist in deze Paastijd staan wij er meer bij stil dat door Christus’ verrijzenis, de dood niet het einde is. Het is de doorgang naar het leven bij God. Daarna...

De afgelopen dagen verschenen er meerdere nieuwsberichten over de toename van geloofsleerlingen in de katholieke Kerk. Steeds meer mensen – jong én iets ouder – lijken de weg naar de Kerk te vinden. Ook in onze eigen parochie mogen we ons gelukkig prijzen dat er in de Paaswake twaalf mensen zijn opgenomen in de Kerk. Ieder van hen gaat zijn of haar eigen geloofsweg. Sommigen hebben een jarenlange zoektocht achter de rug, anderen zijn geraakt door een bijzondere ervaring die hen op het spoor van geloven bracht. Maar één verlangen delen ze allemaal: ze zoeken een persoonlijke relatie met Christus. Ze zijn aangeraakt en willen dat vasthouden. Bij de jongeren zien we vaak dat ze niet gelovig zijn opgevoed. Hetzelfde geldt voor hun ouders. Thuis kunnen ze met hun vragen dan niet terecht. Ze starten een online zoektocht, en komen zo uiteindelijk bij een kerk uit. Het is een vreugde dat zij deze stap durven zetten. En tegelijk is het een spiegel voor ons allemaal. Ook wij mogen nadenken over ...

  Een paar jaar geleden kreeg ik een collega met wie ik het niet goed kon vinden. Dat was voor mij een nieuwe ervaring, want ik kon altijd wel met iedereen opschieten. Natuurlijk waren er weleens mensen waar ik mij aan kon storen, maar dat stelde niet veel voor. Aan deze collega had ik echt een hekel. We klikten niet qua manier van werken, houding en humor. De irritaties namen toe, en het liefst zou ik deze collega zo’n spreekwoordelijke steen naar het hoofd gooien... Iets dat niet bij mij past. Meerdere keren heb ik het meegenomen naar de biecht, omdat ik het zo vervelend vond om aan iemand een hekel te hebben. Tot ik mij realiseerde dat ook deze persoon een geliefd kind van God is. Ergens – waarschijnlijk heel diep verscholen – moest er ook iets goeds inzitten. Daarmee besloot ik aan de slag te gaan. Bij iedere irritatie hield ik mij weer voor: “Ook deze persoon is Gods kind.” Langzaamaan werd ik zachter in mijn oordeel, en zag ik soms ook momenten van iets goeds. Ik mocht met ee...