Levende Vissen

Soms kunnen we in situaties terecht komen waarbij we het gevoel hebben vast te zitten. Je kan geen kant meer op en de wanhoop slaat toe. Het is dan makkelijk gezegd om je vertrouwen in de Heer te plaatsen. De eerste stap zetten is dan reusachtig. Het Evangelie van vandaag (Mc. 5, 21-43) houdt ons vandaag twee verhalen voor die eigenlijk van alles met elkaar te maken hebben. Het laat ons zien hoe Christus mensen doet opstaan en in beweging brengt. Het verhaal is opgebouwd als een soort sandwich: We ontmoeten eerst de vader, Jaïrus, wiens 12-jarige dochter ernstig ziek is. Vervolgens komen we een vrouw tegen die al 12 jaar aan bloedvloeiingen lijdt, waarna wij weer terugkeren naar het dochtertje. Laten we bij die mevrouw beginnen. Zij lijdt al twaalf jaar aan een ziekte waardoor zij bloed verliest. Hierdoor is zij voor de joodse Wet onrein (cf. Leviticus 15,19-31) . Dit plaatst haar buiten het normale leven. Omdat ze onrein is mag ze niet aangeraakt worden en alles wat zij aanraakt is d...

Stormen Op de kermis kroop ik altijd graag in de botsautootjes. Het heeft wel iets; je scheurt over een baan, er klinkt opzwepende muziek en je mag ongestraft tegen andere auto’s aanrijden. Het voelt heerlijk en bevrijdend om zo de controle te hebben en anderen toch een beetje dwars te kunnen zitten. Het gevoel van controle is natuurlijk maar een suggestie. Op een gegeven moment ben je ook gewoon de pineut en word je van alle kanten zelf ook aangereden. Je wordt dan meer door elkaar geschud dan je misschien eigenlijk zou willen.   In onze levens gebeurt dit ook. Juist op momenten dat je het leuk op orde denkt te hebben en de controle in eigen handen hebt, gebeurt het. In je omgeving hoor je dat iemand ziek is of misschien krijg je zelf wel een nare boodschap. Relaties worden verbroken, een baan verdwijnt. Er hoeft maar iets te gebeuren en het zorgvuldig opgebouwde leven staat toch wat op z’n kop en je wordt flink door elkaar geschud.   Het kan dan een hele uitdaging zi...

  Gods Nieuwe Wereld   Bij het bekijken van het nieuws kan de moed je zomaar in de schoenen zakken. Het regent slecht nieuws. Er zijn oorlogen dichtbij en verder weg, er zijn zelfs brandhaarden die het nieuws niet meer halen. We hobbelen van crisis naar crisis. Men neemt elkaar de maat. Het wordt er niet gezelliger op en zelf het Oranjegevoel lijkt nog niet helemaal aanwezig te zijn.   Uiteraard kunnen we hierbij de struisvogeltactiek toepassen en onze kop in het zand steken. Er gaat dan veel langs ons heen, misschien wordt je er wel even een momentje vrolijker van, maar het lost geen problemen op. Crisissen blijven bestaan, in alle vormen en maten.   Hierbij zou jij je bijna af kunnen vragen waar het “allemaal” nog voor dient. Heeft God ons misschien opgegeven? Denkt Hij: ‘ze zoeken het zelf maar uit’? Die ellende hebben we grotendeels zelf veroorzaakt en wie zijn billen brandt…   Gelukkig vertellen de lezingen ons vandaag iets anders. Zij tonen...

Charles-Joseph Natoire: "The Rebuke of Adam and Eve" via Wikimedia Commons Fouten maken is menselijk. We kennen allemaal wel momenten uit ons leven dat we een verkeerde afslag namen en even op de blaren moesten zitten. Het hoort bij het leven en in het beste geval leren we er een wijze les van en groeien daardoor. Op het moment van de fout zien we die wijze les vaak niet meteen en nemen gevoelens van schaamte en schuld het over. Je zou dan misschien wel door de grond willen zakken, of je even willen verstoppen om de fout niet onder ogen te hoeven zien. Dat dit iets van alle tijden is, zien we ook in de Bijbel. We komen het tegen in de eerste lezing van vandaag, uit het boek Genesis (Gen. 3, 9-15). We bevinden ons in het eerste boek van de Bijbel en pas in het derde hoofdstuk. We zijn dus net begonnen. God heeft alles geschapen en Hij zag dat het goed was. Een ideale wereld, het paradijs.  Daarin krijgt de mens alle ruimte. God stelt maar één eis aan de mensen: Je mag alles he...

Sacramentsdag Soms kan er tussen mensen een verwijdering optreden. Door een meningsverschil of een oplopende discussie spreekt men elkaar dan soms jaren niet. Hele seizoenen van het Familiediner zijn hiermee gevuld. Vaak zijn het kleine zaken die opgeblazen worden en niet meer op te lossen lijken. Iemand moet dan de eerste stap zetten om toenadering te zoeken, maar de te overlappen ruimte kan dan te groot zijn. Ooit hoorde ik een verhaal over een vader en een zoon die in zo’n conflict verzeild raakten en het contact werd verbroken. Een situatie die je niemand gunt en die vader wilde het contact herstellen. Hij vroeg aan zijn dochter om als een soort onderhandelaar met de witte vlag te zwaaien en tegen zijn zoon, haar broer, te zeggen dat hij hem zo mist. Want, zo zei de vader: “Er zijn aan beide kanten harde dingen gezegd. Laten we allebei over onze schaduw stappen en onder ogen zien dat we het niet met elkaar eens hoeven te zijn. Zo kunnen we elkaar onderweg in het midden treffen en s...