Levende Vissen

  Als we in een groep werken, horen we vaak de oproep om 'out of the box' te denken. Alles moet dan mogelijk zijn en niets is te gek. Toch vind ik dat persoonlijk best lastig. We houden vaak van duidelijke kaders. Die geven houvast en zorgen voor structuur. Maar wanneer we te sterk vasthouden aan die vaste denkbeelden, kunnen ze ons ook beperken. We raken vast in ons eigen gelijk en sluiten alles uit wat daarbuiten valt. En voor we het weten, raken we gevangen in polarisatie; niet alleen in onze samenleving, maar ook in de Kerk. Je schiet er niets mee op en verstijft enkel in de eigen bubbel. De laatste jaren is het sterker aanwezig in de Kerk. Termen als links en rechts, conservatief en progressief steken weer de kop op. Als de paus A zegt, had hij eigenlijk B moeten zeggen en andersom. Qua hete hangijzers kun je het nooit goed doen; je stelt altijd iemand teleur. De ene kerklocatie is bijvoorbeeld te traditioneel en de andere locatie is te vooruitstrevend. Met andere woorden:...

Jezus gebruikt vandaag het voorbeeld van een kind om aan zijn vrienden duidelijk te maken wat dienstbaarheid is. Het gebeurt vaker dat de Heer kinderen voor ons een voorbeeld doet zijn. In het Bijbelboek Matteüs staat een vergelijkbare gebeurtenis van wat wij vandaag bij Marcus lezen. De leerlingen vragen daar aan Jezus wie het belangrijkste zal zijn in Gods Rijk. Jezus plaatst vervolgens een kind in het midden van de groep en stelt dat zij moeten geloven als kinderen. Over dit gedeelte preek ik regelmatig bij kinderdoopvieringen . Zij hebben namelijk iets wat wij later jammer genoeg allemaal kwijtraken. Er is nieuwsgierigheid. Ze willen alles onderzoeken en van alles weten. Vragen staat vrij, is het devies en soms zou je ze dan bijna achter het behang willen plakken. Die nieuwsgierigheid en misschien zelfs wel de ontvankelijkheid is een prachtige schat die we moeten proberen vast te houden. Tegelijkertijd is er nog een prachtige eigenschap die kinderen hebben: de vreugde. Een kind ...

  In enkele dagbladen zijn laatst ingezonden brieven geplaatst, welke geschreven zijn door AI. De redacties hadden dit niet door en plaatsten ze ter goede trouw. AI kunnen we steeds meer tegenkomen. Er worden afbeeldingen gemaakt, teksten geredigeerd en foto’s gemanipuleerd. Zelf maak ik er graag gebruik van om een tekst even na te laten kijken op spelling. Ik vraag dan ook inzicht in de typefouten die ik gemaakt heb en daar leer ik dan van. Nu ik met mijn zondagse preek bezig was, vroeg ik mij af wat er zou gebeuren als ik AI wat sturende opdrachten zou geven om hem af te ronden. Ik gaf de computer enkele ingrediënten waar ik zelf mee aan het stoeien ben. Binnen een minuut schotelde AI mij de volgende tekst voor en ik schrok mij rot. Hij heeft met losse gedachten en zinnetjes een geheel gemaakt, wat er best wel goed uitziet. Het is een wat oppervlakkige preek, maar het is een basis en in alle eerlijkheid, als ik dit zondag voor zou lezen zou het niemand opvallen. Gelukkig is...

  Als we nu naar buiten zouden lopen en willekeurig aan mensen de vraag stellen wie Jezus is, dan krijgen we waarschijnlijk een variëteit aan antwoorden: sommigen zullen noemen dat Hij iets met God te maken heeft, een wijze leraar is of het christendom gesticht heeft. Anderen beschrijven Hem wellicht als een historisch figuur, die echt bestaan heeft maar 'natuurlijk niet goddelijk is'. Misschien worden we ook wel uitgelachen omdat we durven te vragen naar ‘een sprookjesfiguur’. Het kan een bonte rij aan antwoorden opleveren. Sommigen zullen compleet de plank misslaan, anderen reiken richting de waarheid en wellicht is er iemand die een gelovige beschrijving kan geven. Want echt doordrongen zijn van wie Jezus is, dat is maar weinigen écht gegeven. Hem herkennen wil niet automatisch zeggen dat we Hem daadwerkelijk kennen. Dit komen we ook tegen in het Evangelie van vandaag. Jezus is met zijn vrienden onderweg. De stip aan de horizon waar Hij naartoe trekt is Jeruzalem, Zijn lij...

  Alweer enige tijd geleden zag ik een straatinterview op tv waarin aan een voorbijganger werd gevraagd of we tegenwoordig nog wel alles mogen zeggen. Die bewuste persoon maakte van zijn hart geen moordkuil en zei dat het niet meer kan. Alles is gevoelig, zo zei hij, en je kunt inderdaad niets meer zeggen. De interviewer ging hierop door en vroeg wat er dan niet meer gezegd zou mogen worden. Hierop volgde een hele lijst met hete hangijzers; één voor één werden ze opgenoemd. De interviewer ging nog wat verder: “Dat mag je dus allemaal niet meer zeggen?” “Nee”, bevestigde de ander, waarop de geslepen interviewer zei: “Maar u heeft het net wel gezegd.” Het is een wat flauw voorbeeld, want we leven in een wereld waar men soms meer tegenover elkaar dan naast elkaar lijkt te staan, en de polarisatie overal aanwezig lijkt. De gevoeligheden liggen aan de oppervlakte en, hoe goed je ook je best doet, op tenen gaan staan is bijna niet te vermijden. Het is natuurlijk de vraag of het daadw...