Levende Vissen

Durven hopen is een van de mooiere dingen die wij hebben. We kennen voorbeelden genoeg. Het wachten op een uitslag na een ingewikkelde toets; uitzien naar een belangrijk telefoontje. Soms bevinden we ons wellicht tussen hoop en vrees, maar ondanks onrustige momenten in ons leven; gedoe, spanningen en stress mogen we er altijd weer het beste van hopen. We mogen er naar uitzien dat een situatie ten goede zal keren. De hoop verliezen; zonder hoop zijn, is dan ook ontzettend pijnlijk en dan er mist iets belangrijks in het leven. Daartoe zullen wij ons dan moeten verhouden en andere wegen moeten vinden. Verwachtingen en dromen moeten worden bijgesteld en dan mag je ervaren dat je opnieuw ergens naar mag uitzien en daar hoop uit mag putten. Hoop is ook een van de goddelijke deugden. Hij staat in het rijtje: Geloof, hoop en liefde. Het is daarmee meer dan optimisme, of er ‘het beste maar van hopen’. Het is een vertrouwensrelatie met onze God en het reikt verder dan het hier en nu, want we...

  Vandaag vieren we Christus Koning, een feest dat in 1925 werd ingesteld na de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. Juist in een tijd van onrust en falend leiderschap wilde de Kerk benadrukken dat Christus onze ware Koning is. Nog steeds best actueel. We zien een veelkleurigheid aan leiders in onze eigen wereld. Ook in de Bijbel komen we het koningschap tegen. In het Oude Testament is er lang geen koning. God regeert namelijk. Hij heeft de Tien Geboden gegeven en de profeten wijzen daar steeds weer op. God werkt er doorheen. Ten tijde van de profeet Samuel kijkt het joodse volk naar de buren en zien dat er koningen zijn. Dat is modern; helemaal van deze tijd en dat willen zij eigenlijk ook wel. Dit leggen ze aan Samuel voor. De profeet ziet het niet zitten, want: God regeert! God is de ware Leider en Koning. Uiteindelijk stemt God in met het verzoek, maar stelt wel dat de koning meer macht en rijkdom heeft dan zijn volksgenoten; er komt een verschil. Er komt een eerste koni...

  Langzaam bewegen we naar het einde van het kerkelijk jaar. Volgende week is het alweer Christus Koning en met de Advent starten we weer opnieuw. Het is verleidelijk om al vooruit te kijken. De eerste Kerstkaart heb ik al ontvangen en de liturgieboekjes voor Kerst staan al in de mailbox op mijn reacties te wachten. Deze bijzondere tijd aan het einde van het Kerkelijk Jaar zou je dan bijna over het hoofd zien, terwijl het ons iets heel bijzonders voorhoudt: de apocalyptische rede van Jezus. Hij spreekt over de eindtijd. In onze tijd en eigenlijk door alle eeuwen heen zien mensen al tekenen van de eindtijd; Natuurrampen, oorlogen en gedoe kleuren dat het besef dat alles eindig is en Jezus bijna voor de deur staat. Ook vandaag de dag komt dit weer meer op; Amerikaanse presidentsverkiezingen, een kabinetscrisis en allemaal gedoe kleuren ook nu weer dat idee van eindigheid en men staart soms al naar boven om te zien of Jezus al onderweg is.   Die tekenen zijn dus van alle tijden....

In een tijd waarin we weer een Amerikaanse president krijgen die roept dat ‘America first’ komt, is het een nare constatering om te zien dat het niet alleen een houding aan de andere kant van de oceaan is, maar we het ook in onze eigen levens tegen kunnen komen. Vaak genoeg kunnen we horen dat men eerst de eigen schaapjes op het droge moeten hebben, alvorens we anderen kunnen helpen. Tijd maken voor anderen of vrijwilligerswerk doen is ook iets dat steeds moeilijker wordt, want we hebben het allemaal druk zat en dan moet je ook nog voor jezelf zorgen. De realiteit is wel dat ik dit advies ook vaak geef. Je kan namelijk alleen iets geven als je zelf ook ademruimte heb. Wanneer we al ons geld weggeven aan goede doelen en zelf niets meer over houden om te eten, dan gaat er iets mis. Als je jezelf continue voorbij loopt om voor anderen te zorgen, dan kukkel je op een gegeven moment om. Het heeft met balans te maken. Een quote uit mijn geitenwollensokken-tijd: “Je kan pas goed voor anderen ...

  We kunnen er bijna niet omheen; de Amerikaanse presidentsverkiezingen staan voor de deur. Wanneer er in de ons omringende landen verkiezingen zijn is dit één van de vele thema’s op het journaal. Dit geldt niet voor wat er aan de andere kant van de oceaan gebeurt; dit domineert al maanden de media. Artikelen worden er volgeschreven, podcasts gemaakt en theatershows met zelfbenoemde Amerikadeskundigen trekken vollen zalen. De Verenigde Staten blijven tot de verbeelding spreken, er zijn meningen genoeg en in alle eerlijkheid, ik lees en beluister het allemaal graag. Wel vind ik het ingewikkeld worden als er “christelijke” stemadviezen klinken en soms nog wel duidelijker geformuleerd: ‘Als christen hoor je op die kandidaat te stemmen”. Vaak wordt er dan uit standpunt uitgelicht en daar wordt dat hele advies op gebaseerd. Onder andere op dit soort momenten ben ik blij met onze paus. Hij laat zich namelijk niet voor een karretje spannen en benoemt de ingewikkelde en kwalijke standpunte...