Levende Vissen

  Op deze zondag na Kerst vieren we het hoogfeest van de heilige Familie. Als we naar hen kijken, zien we een ideaalplaatje: twee ouders die elkaar trouw blijven, ondanks alles wat het leven hen voorschotelt. Ze dragen de zorg voor Jezus, ook al zo’n ideaal Kind die altijd binnen de lijntjes kleurt en samen vormen ze een heilig Huisgezin. Het navolgen waard… Tegelijkertijd is de realiteit in onze levens vaak een andere. Natuurlijk mogen we idealen formuleren: graag zelf, maar we moeten daarbij ook realistisch blijven. Als we denken: 'zo moeten wij ook leven', leidt dat tot teleurstelling. Het kan ons een gevoel van falen geven of pijn doen als ons leven anders loopt. Daar is deze feestdag niet voor bedoeld. In de Heilige Familie toont het ons een voorbeeld van hoe we samen in de realiteit van het leven kunnen zoeken naar Gods wil en hoe we in onze levens leerlingen van de Heer mogen zijn en elkaar daarin mogen steunen. Zelf bij de Heilige Familie zal het weleens ingewikkeld z...

Er gebeurt altijd iets bijzonders als er een baby een kamer binnenkomt. Als vanzelf gaat alle aandacht naar dit kleine mensje uit. Volwassenen maken plotseling de vreemdste geluidjes, nemen wonderlijke houdingen aan om oogcontact te maken en alles wordt uit de kast gehaald om een glimlach op het gezichtje te toveren. Een baby brengt een hoop vreugde. Het werkt vertederend. Zelfs de grootste chagrijn kan zich vaak toch niet inhouden om met een klein glimlachje toe te kijken.   Een baby geeft ons ook een beeld van een hoopvolle belofte. De hele toekomst ligt in principe nog open; vol dromen, verwachtingen en mogelijkheden. Zelf ben ik altijd wat verlegen bij baby’s. Ze kunnen je zo aanstaren, alsof ze door je heen kunnen kijken. Het is een blik van nieuwsgierigheid, die we jammer genoeg op een gegeven moment toch kwijtraken. Baby’s zijn ook kwetsbaar. We moeten ze goed vasthouden, het nekje ondersteunen en dan ook nog ontspannen blijven. Als ouder heb je een hele verantwoordelijkheid...

De afgelopen Advent heb ik steeds gesproken over de hoop, dit in het licht van het komende Heilig Jaar, waarin de hoop centraal staat. Hoop is een bijzonder iets. Het laat mensen in moeilijke situaties boven zichzelf uit stijgen. Soms bevinden we ons wellicht tussen hoop en vrees, maar ondanks onrustige momenten in ons leven mogen we er altijd weer het beste van hopen. We mogen er naar uitzien dat een situatie ten goede zal keren. Soms wordt hoop zwaar beproefd. De moed zakt je in de schoenen en hoop lijkt te verdwijnen. Zonder hoop voelt het leven leeg en mist er iets essentieels. Daartoe mogen wij ons dan verhouden en andere wegen moeten vinden. Verwachtingen en dromen moeten worden bijgesteld en dan mag je ervaren dat je opnieuw ergens naar mag uitzien en daar hoop uit mag putten. Hoop is meer dan optimisme. Het is een geschenk van God, als een van de goddelijke deugden. Hij staat in het rijtje: Geloof, hoop en liefde. Het is een vertrouwensrelatie met onze God en het reikt verder d...

 Aan jongeren stelde ik ooit de vraag hoe je een christen kan herkennen? Op een groot papier tekende ik een silhouet en zij mochten hem zo herkenbaar mogelijk te maken door er van alles bij te schrijven en te tekenen wat hij zou dragen, zou doen en laten. Voortvarend gingen ze aan de slag. Er werd getekend en geschreven, het blad was snel vol. Natuurlijk droeg het poppetje een groot kruis om z’n nek. Verder deed hij ook alleen maar goede dingen, zei nooit iets verkeerds en vloekte zeker niet. Een prachtig beeld van een christen; het navolgen waard en niet al te realistisch. Althans: ik herkende mij er zelf niet in en bij navragen gold dit ook voor de groep. Het was een ideaalbeeld, prachtig om na te streven en misschien wel onmogelijk om helemaal te halen. Op dat soort beelden kan je makkelijk stuk lopen. We willen allemaal de Heer volgen en de juiste keuzes maken, maar eenmaal onderweg blijken we stuk voor stuk mensen te zijn die weleens struikelen en een verkeerde afslag nemen. V...

  Vlakbij mijn woning wordt er nu al tijden aan een straat gewerkt, wat voor mij een sluipweg de wijk uit is. Kinderen staan vaak met grote ogen naar de machines te kijken en aanschouwen het werken aan de weg als een wereldwonder. Als ik er langs kom en weer om moet rijden, kijk ik er simpelweg iets geïrriteerder naar. Ik wil door kunnen rijden, ben vaak al aan de late kant en dit kost gewoon twee minuten extra. In die zin kan ik veel leren van die kleintjes die zich laten verbazen en voor wie een zandwagen een avontuur betekent. Voor hen kan dit niet lang genoeg duren. Langzaam zien zij hoe een straat ontstaat; er wordt van alles onder de grond geplaatst, er wordt zand gestort en geasfalteerd. Iedere fase brengt weer iets mee. Voor mij is het gewoonweg een goede oefening in het geduld. Dat kan geen kwaad en ik zou natuurlijk ook gewoon enkele minuten eerder kunnen vertrekken. In het evangelie ontmoeten we vandaag Johannes de Doper. Het begin klinkt een beetje als het begin van e...