Levende Vissen

  Op deze zondag Laetere klinkt Verheugd u! Het is Halfvasten, we zijn op de helft. In sommige carnavalsgebieden wordt vandaag weer een optocht gehouden. Het lijkt dan een beetje alsof we de vastentijd even pauzeren en op ademkomen. Niets is minder waar. We zien al iets van de vreugde van Pasen doorschijnen. Daar mogen we vreugdevol naar uitkijken. Er is veel waar we zo naar uit kunnen zien. Kinderen tellen de nachtjes vaak af tot hun verjaardag. Soms zien we uit naar iets leuks dat er in de agenda gepland staat. Dit uitzien naar heeft vaak wel met onszelf te maken. Gelukkig kunnen we ons soms ook verheugen in dat wat anderen meemaken. Bijvoorbeeld bij een zwangerschap in jouw omgeving, of een vriend die op het punt staat om een mooie reis te maken. Je kan dan blij zijn voor de ander. Bijvoorbeeld als iemand een mooie ontwikkeling doormaakt en eindelijk die mooie stap zet die je hem zo gunt. Dat je verheugen in de ander geen vanzelfsprekendheid is, zien we terug in het Evangelie. D...

Een kleine bekentenis: ik heb een guilty pleasure. Erg veel TV kijk ik niet, maar als ik een stukje langs zie komen van “ Lang leve de liefde”, dan blijf ik toch even hangen. Het is een wonderlijk programma. In alle eerlijkheid snap ik niet waarom ik blijf kijken. Twee mensen worden samen in een huis gezet en de camera registreert alles. Wij mogen als kijkers meegenieten – of beter gezegd: meegluren. Vanaf de eerste voorzichtige kennismaking; de onvermijdelijke pasta die op tafel gezet wordt en de discussie wie de bank of het bed krijgt. We zijn getuige van de eerste blikken, de spanning, de verwachtingen, de ongemakkelijkheid en teleurstellingen. Bij de evaluatie kiest men er toch vaak voor om niet samen verder te gaan. Vaak wordt er dan genoemd dat er wel een vriendschappelijke klik is, maar de romantische ontbreekt. Naar mijn idee loopt het spaak omdat men binnenstapt met een lijstje, vol wensen, eisen, dromen – en daar moet de ander maar aan voldoen. Dan ontstaat de rekensom: past ...

  Kinderen verstoppen zich over het algemeen niet. Wanneer ze in de speeltuin capriolen uithalen en daar een litteken aan overhouden, tonen ze deze vol trots. Een pleister lijkt soms meer waarde te hebben dan een medaille, en wonden mogen gedeeld worden. Dit verandert naarmate we ouder worden. Littekens verdwijnen onder kledingstukken of poedertjes. Tonen doe je ze zeker niet meer. Het wordt iets persoonlijks, iets wat je niet snel meer met anderen deelt. Ergens is dat wel spijtig. Littekens laten namelijk iets zien van onze levensweg. Mooie verhalen, moeilijke momenten, trieste gebeurtenissen en grappige ongelukjes, ze staan in ons lichaam of in ieder geval in het geheugen gegrift. Ze herinneren ons eraan dat we bepaalde situaties hebben doorstaan, dat we meer zijn dan één enkel moment, en dat het leven altijd verder gaat. In ons gelovig leven kunnen we soms vooruit kijken, naar het nieuwe leven.  Daarbij kan het beeld ontstaan dat we dan alle pijn en verdriet, alle verwondin...

Aan het begin van de viering hoorden we al dat vasten op verschillende manieren ingevuld kan worden. Het is vooral een persoonlijk keuze om iets te doen of te laten om zo meer ruimte te maken voor onze relatie met de Heer. In mijn jeugd “hielpen” mijn ouders mij daarmee. Snoepjes verdwenen in het bekende vastentrommeltje. Op zondag mocht ik dan één snoepje pakken, maar tellen was nooit mijn beste eigenschap. Vaak was het trommeltje dan alweer leeg. Ooit hoorde ik een collega priester zijn ervaring delen. Hij kreeg een boterham met kaas en daarna nog een “boterham met tevredenheid”. Toen hij mijn vragende blik zag ondertitelde hij: een kale boterham. Tevredenheid is natuurlijk een prachtige eigenschap. Je hebt genoeg aan wat er is, daar heb je vrede mee. Als je dat mag ervaren heb je goed voor elkaar. Vaak loopt het toch anders en willen we meer of iets anders. We zien dan dat het gras bij de buren groener is. Kleine en grotere verleidingen liggen dan op de loer en zorgen ervoor dat d...

Het Evangelie van vandaag (Lc. 6, 39-45) staat vol met wijsheden die op een tegeltje niet zouden misstaan. Het zijn prachtige zinnen die we allemaal wel kennen. Dat is ergens ook het gevaar van zo’n tekst. We halen die zinnen dan uit hun verband en verliezen daarmee de samenhang uit het oog. Bij een oordeel wordt vaak geantwoord: ‘Kijk eerst naar je eigen balk.’ Wanneer er enthousiasme klinkt, horen we: “waar het hart van vol is…”. Het is bijzonder dat deze zinnen zo in ons taalgebruik hun weg hebben gevonden, maar we hoeven ze niet alles losse kreten te zien. Deze weken lezen we uit de Veldrede. In het Bijbelboek Matteüs komen we een vergelijkbaar verhaal tegen. Hier houdt Jezus een toespraak op een berg; de Bergrede. In Lucas daalt Jezus de berg af en houdt zijn toespraak op een vlakte, een veld. Het eerste gedeelte is gericht op de leerlingen. Zij horen wie zalig, oftewel gelukkig zullen zijn. De armen, treurenden, die mogen uitzien naar een ommekeer. Dit is meer dan een doekje voor...